Wat is dat toch met social-media? Waarom heb ik de behoefte alles zomaar op dat net te gooien?
Voor wie doe ik het eigenlijk? Wat kost het en wat levert het op? Vragen die al tijden rondspoken..
Af en toe ploppen ze weer op.
Ik kijk en neem tot me, maar post bijna nooit iets. Hoe anders was dit ooit...
Jarenlang heb ik met veel plezier gewoon voor de fun, als een soort dagboek, geblogd. Ik las ook veel andere blogs, maar reageerde maar bij sommigen.
Het ging me zelf eigenlijk niet echt om de reacties, want die vond ik toch vaak wat oppervlakkig.
Ik plaatste ook foto's van mijn blog op Pinterest, zodat je weer doorgelinkt werd. Die foto's waren best populair. En eerlijk is eerlijk, dat gaf een trots gevoel.
Toen er zich iets echt heel wezenlijks afspeelde, wat onze wereld echt wel even op z'n kop zette, kon ik daar niet over bloggen. Het was te persoonlijk. Het gevolg was een blogstilte...
Omdat ik mijn dagboek en overpeinsmomentje toch miste ben ik uiteindelijk weer voorzichtig wat gaan posten. Toch werd het niet meer hetzelfde..
Voor wie deed ik het? Wat laat je zien? Buitenkant!
Wie leest het? Dat weet je niet altijd. Wat iemand er van vindt? Weet je ook niet.
Er zijn mensen in mijn leven die ik heel graag in real life weer eens had gezien, mis...
Zij kunnen " bij mij" zonder dat ik daar ooit wat van weet...
Het was mijn voornemen om over de verbouwing van ons huis, ons mega-project wel weer te gaan bloggen. Want we gingen een heel bijzonder traject in. Een traject van " once in a life time", niet te bevatten, niet uit te leggen, zeker niet zomaar een verbouwinkje...
Het zou ook een manier zijn om de mensen om ons heen op de hoogte te houden.
Ik dacht misschien moet ik wel gewoon een nieuw blog aanmaken, over die verbouwing.. Het oude afsluiten. Dat voelde toch ook gek. Ik heb niet een deel van mijn leven afgesloten..dat gaat " gewoon" verder. Dus na 3 posten heb ik die hele boel verwijderd.
Ik heb toen die 3 posten op mijn " in ons huis" blog gezet. Maar dat bleek ik toch niet vol te houden. De verbouwing was zo intensief!
De motivatie was er gewoon niet voldoende. Het idee dat mensen meekijken die je niet kent, ach dat maakt me nog niet eens zoveel uit. Vooral die mensen die je wel kent, maar zich niet kenbaar maken, dat voelt gek! Ik werd er ook een beetje opstandig van; ik mijn best doen om alles voor een ander vast te leggen? Kom gewoon maar lekker kijken, laat je neus zien, kom belangstelling tonen!
Achteraf heb ik toch wel een soort van spijt...Zo'n bijzonder traject...Zoveel om trots op te zijn.
Gelukkig heb ik wel mijn zwarte opschrijfboekje, waar ik zeer regelmatig in terugblader en , op de computer, honderden foto's. Jammer is dat het samen dus niet dat geheel is, wat een blog wel heeft; praatje, plaatje, liefst nog met een grap erin verwerkt, een knipoog, een overpeinzing..
Gisteren, op een verjaardag, vroeg iemand of ik nog blogde. Nooit geweten dat zij daar wel eens op keek. Ze zei dat ze het jammer vond, want ze haalde er zoveel leuke ideetjes vandaan....
Tja, ik deed het toch echt niet voor haar......
Vandaag ga ik dus toch weer eens achter m'n scherm zitten en klik naar mijn blog. Het stopt bij de verkoop van ons huis...De drie laatste posten ( de eerste drie van de verbouwing) zijn niet zichtbaar, maar staan nog in concept. Ik scrol, lees, en zie m'n kinderen steeds jonger worden. Ik zie ons oude huis, ons thuis, ik lees de verhaaltjes. Wat een goede plek! Niet alleen dat oude huis, maar ook dat blog...
En het mooie is, het verhaal gaat verder..
Het " gat " is anderhalf jaar, de verbouwingsperiode die zo intensief is gebleken, maar ook de periode die we samen nodig hebben gehad een nieuw thuis te maken, rust te vinden, balans te vinden, je te realiseren wie er toe doen, waar je je tijd en energie in wilt steken, de kaarten opnieuw te schudden..
Ik zou het bloggen opnieuw kunnen oppakken
of niet...
Alles kan! Zolang het goed voelt.
